Ταυτότητα: Inca berries είναι ένα από τα πολλά ονόματα που έδωσαν οι Ευρωπαίοι στους καρπούς του φυτού Physalis peruviana (Φυσαλίς η περουβιανή), προφανώς τονίζοντας την αρχική του καταγωγή. Το γένος Physalis, που ανήκει στην ίδια οικογένεια με την τομάτα, την πιπεριά και τη μελιτζάνα, περιλαμβάνει περισσότερα από 80 είδη, τα οποία στην πλειονότητά τους καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά. Εμπορικό ενδιαφέρον για τους βρώσιμους καρπούς, τα φρούτα τους, έχουν, εκτός από την P. peruviana, οι P. philadelphica και P. alkekengi. Τα φρούτα της Φυσαλίδας μοιάζουν με μικρά τοματάκια τσέρι, τόσο στο σχήμα, όσο και στη δομή. Ιδιαιτερότητά τους το «κλουβί» που προστατεύει κάθε ένα από αυτά και θυμίζει λεπτό, χάρτινο φαναράκι. Στην πραγματικότητα αποτελείται από τον κάλυκα του λουλουδιού, που μεγαλώνει μαζί με τον καρπό και τον περιβάλλει ολόκληρο. Το «κλουβί» δεν τρώγεται, ενώ στην πλήρη ωριμότητα του φρούτου, παίρνει τη μορφή λεπτής δαντέλας. Τα Inca berries, περιλαμβάνονται πια στις αγαπημένες «υπερτροφές» της Δύσης.
Μορφή: Αφυδατωμένα Inca berries, που μοιάζουν με ξερές σταφίδες, σε βαθύ χρυσό χρώμα.
Αρώματα και γεύση: Λεπτά αρώματα στη μύτη που θυμίζουν φρούτα του δάσους και ξερής τομάτας. Γεύση που συνδυάζει την οξύτητα με τη γλύκα.
Στην κουζίνα: Τρώγονται ως σνακ ή με τα δημητριακά του πρωινού. Είναι απολαυστικά βουτηγμένα σε λιωμένη σοκολάτα αλλά ταιριάζουν και σε όλα τα γλυκά με σοκολάτα. Δοκιμάστε τα σε γλυκόξινες σάλτσες και σε πράσινες σαλάτες.
Ταιριάσματα: Αγαπούν σχεδόν όλα τα φρούτα, τη σοκολάτα και τον φρέσκο κόλιανδρο.
