Ταυτότητα: Οι σπόροι του γλυκάνισου είναι τα σπέρματα των λουλουδιών του φυτού Πιμπινέλλη το άνισον (Pimpinella anisum), που ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδοφόρων, όπως το κύμινο ή ο άνηθος, και είναι αυτοφυές στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Στην αρχαία Ελλάδα, ο γλυκάνισος –οι σπόροι και τα φύλλα του– χρησιμοποιήθηκε αρχικώς για θεραπευτικούς λόγους και πολύ αργότερα ως άρτυμα.
Μορφή: Τα λεπτά, καφεπράσινα, οβάλ και γραμμωτά σποράκια του γλυκάνισου, με τη χαρακτηριστική ουρίτσα στην άκρη τους, είναι τα πιο αρωματικά μέρη του φυτού που, παρότι αποξηραμένα, παραμένουν αφράτα.
Αρώματα και γεύση: Η γεύση του γλυκάνισου είναι δροσερή, φρουτώδης και ελαφρώς πιπεράτη. Τα αιθέρια έλαιά του, κοινά με του εστραγκόν, του μάραθου και της γλυκόριζας, του χαρίζουν το χαρακτηριστικό ζεστό, «γλυκανισάτο» του άρωμα, που η έντασή του διαφέρει από τόπο σε τόπο.
Στην κουζίνα: Στον δυτικό κόσμο, συχνότερα χρησιμοποιείται στη ζαχαροπλαστική και στην αρτοποιία, σε μπισκότα, παξιμάδια και ψωμιά, αλλά και σε καραμέλες. Στη μαγειρική, ελαφρώς κοπανισμένο, αρωματίζει πολλά ευρωπαϊκά και ελληνικά αλλαντικά. Συμμετέχει στην άρμη για τουρσιά λαχανικών και σε μαρινάδες για κυνήγι, σε σος σαλάτας και σε αρκετές σούπες ψαριών. Στην Ινδία, τα μικροσκοπικά σποράκια του είναι απαραίτητα στο χωνευτικό και δροσιστικό της αναπνοής μείγμα μπαχαρικών, το παν μασάλα (pan masala), με το οποίο κλείνει ανελλιπώς κάθε γεύμα, ενώ συμμετέχει σε πολλά τσάτνι και μαρμελάδες τους.
Ταιριάσματα: Συνδυάζεται με το μπαχάρι, το καρδάμωμο, την κανέλα, το γαρίφαλο, τον μαραθόσπορο, το κύμινο, το μοσχοκάρυδο και το μαυροκούκι. Τη γεύση του εντείνει ο πιο «ξύλινος» αστεροειδής γλυκάνισος και το πιπέρι. Το γλυκάνισο τονίζει τη γεύση του καρότου και μειώνει την ένταση του σκόρδου.
