Ταυτότητα: Το Μελισσόχορτο ή Μέλισσα η φαρμακευτική (Melissa officinalis) ανήκει στην πολύ μεγάλη οικογένεια των χειλανθών και συγγενεύει με τη μέντα, το δυόσμο, το βασιλικό και τη ρίγανη. Πολυετές φυτό, που κατάγεται πιθανότατα από τη δυτική Ασία, χρησιμοποιήθηκε από πολύ παλιά για τις φαρμακευτικές του κυρίως ιδιότητες. Τόσο η επίσημη όσο και η κοινόχρηστη ονομασία του σχετίζονται με την ικανότητα των ανθών του να προσελκύουν τις μέλισσες, χάρη στην υψηλή τους περιεκτικότητα σε νέκταρ. Οι Έλληνες γιατροί της αρχαιότητας το συνιστούσαν ως ηρεμιστικό, υπναγωγό και αντισπασμωδικό, ενώ μέχρι σήμερα οι φυτοθεραπευτές το μεταχειρίζονται στην αντιμετώπιση της αϋπνίας, του άγχους, της υπερδιέγερσης, αλλά και για τη βελτίωση των εγκεφαλικών λειτουργιών. Για τρεις τουλάχιστον αιώνες, μέχρι το τέλος του 19ου, στη Γαλλία έκανε θραύση ένα τονωτικό ποτό που λεγόταν Eau de mélisse και είχε ως βάση το μελισσόχορτο.
Μορφή: Αποξηραμένα και ελαφρά σπασμένα φύλλα, με γκριζοπράσινο χρώμα.
Αρώματα και γεύση: Τα φρέσκα φύλλα του μελισσόχορτου έχουν ένα χαρακτηριστικό λεμονάτο άρωμα, το οποίο διατηρούν και όταν αποξηραίνονται. Το ίδιο άρωμα, που θυμίζει αρκετά το λεμονόχορτο ή τη λουΐζα, επανέρχεται και στο στόμα.
Στην κουζίνα: Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να απολαύσετε τα αποξηραμένα φύλλα μελισσόχορτου, αλλά και να εκμεταλλευθείτε τις ευεργετικές τους ιδιότητες, είναι ως ρόφημα. Μην διστάσετε όμως να τα προσθέσετε σε μείγματα μπαχαρικών για ψάρι ή λευκά κρέατα, για να δώσετε ένα υπέροχο λεμονάτο άρωμα ή να αντικαταστήσετε το βασιλικό στην κλασική συνταγή του pesto.
Ταιριάσματα: Ταιριάζει με τα περισσότερα πράσινα μυρωδικά, το λεμόνι, το γιαούρτι, την ξινή κρέμα, τα αυγά και τις πατάτες.
