Ταυτότητα: Η ρίγανη, με πιο διαδεδομένο εκπρόσωπό της τη Ρίγανη την κοινή (Origanum vulgare), χρησιμοποιείται εδώ και πολλές εκατοντάδες χρόνια όχι μόνο ως αρωματικό βότανο στην κουζίνα αλλά και ως φάρμακο για την αντιμετώπιση του βήχα, των φλεγμονών και των οδονταλγιών. Η ονομασία της από πολλούς θεωρείται ότι σχετίζεται με τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «όρος=βουνό» και «γάνος=λάμψη», δηλαδή αυτό που λάμπει στο βουνό, όμως κατά τον καθηγητή Μπαμπινιώτη, πρόκειται για παρετυμολογία, καθώς η λέξη έχει μάλλον βορειοαφρικανική καταγωγή. Η αλήθεια πάντως είναι πως αυτός ο μικρός, πολυετής ανθεκτικός θάμνος έχει ταυτιστεί με τη μεσογειακή χλωρίδα, ενώ τα άνθη και τα φυλλαράκια του, φρέσκα ή αποξηραμένα, αποτελούν με έναν τρόπο σήμα κατατεθέν της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας.
Μορφή: Αποξηραμένα και τριμμένα φυλλαράκια και άνθη ρίγανης με ασημοπράσινο χρώμα.
Αρώματα και γεύση: Άρωμα χαρακτηριστικό, διαπεραστικό, θερμό και πικάντικο συγχρόνως. Γεύση πληθωρική, σχεδόν πιπεράτη, με ένα ανεπαίσθητα πικρό τελείωμα.
Στην κουζίνα: Χαρίζει το μοναδικό άρωμά της σε σάλτσες τομάτας αλλά και λεμονιού, μαρινάδες, ψητά κρέατα, πίτσες και ψάρια, δηλαδή σχεδόν στα πάντα. Φυσικά, δεν υπάρχει χωριάτικη σαλάτα χωρίς ρίγανη.
Ταιριάσματα: Ταιριάζει με τον βασιλικό, το θυμάρι, τις ελιές, την κάππαρη, τη ρόκα, το σκόρδο και το κρεμμύδι, αλλά και με το δενδρολίβανο και το εστραγκόν.
