Ταυτότητα: Το φλισκούνι είναι ένα από τα πολλά είδη της οικογένειας των χειλανθών, γνωστότερης ως οικογένεια της μέντας, που φαίνεται πως χρησιμοποιούσαν ιδιαίτερα οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τόσο στη μαγειρική όσο και στην ιατρική. Η επίσημη ονομασία του στα ελληνικά είναι Ηδύοσμος ο βλήχων (ή γλήχων), ενώ για τους βοτανολόγους Mentha pulegium (Μέντα η πουλέγιος ή για την ακρίβεια Μέντα το ψυλλοβότανο, από το λατινικό pulex, που σημαίνει ψύλλος). Πρόκειται για ένα ανθοφόρο, ποώδες φυτό, που όπως και τα υπόλοιπα είδη του γένους του θεωρείται μεν αυτοφυές της Μεσογείου, έχει διαδοθεί όμως σε όλες σχεδόν τις εύκρατες περιοχές του πλανήτη. Παρότι αναφέρεται συχνά στο βιβλίο του σπουδαίου Ρωμαίου γαστρονόμου Απίκιου ως μαγειρικό άρτυμα, στη σύγχρονη εποχή αυτή η χρήση του έχει σχεδόν ξεχαστεί.
Μορφή: Ολόκληρα αποξηραμένα κλαράκια, με τα φύλλα και τα άνθη τους.
Αρώματα και γεύση: Τα αρώματα του φλισκουνιού θυμίζουν περισσότερο τα λεμονάτα, δροσιστικά αρώματα της πιπεράτης μέντας (peppermint), με χαμηλότερη ένταση όμως και περισσότερες γήινες νότες. Στο στόμα διατηρεί το δροσερό, σχεδόν «παγωμένο» άγγιγμα, με ένα ελαφρά πικρό τελείωμα.
Στην κουζίνα: Η πιο συνηθισμένη χρήση του είναι ως αφέψημα, είτε μόνο του είτε σε συνδυασμό με άλλα βότανα, ακόμα και με καυτερές πιπεριές. Στην Πορτογαλία αποτελεί τη βάση ενός χωνευτικού λικέρ, ενώ στην Αλγερία αρωματίζει λιπαρά ψάρια, κεφτέδες, πατάτες και σούπες. Δοκιμάστε το σε ντρέσινγκ για πράσινες σαλάτες, αλλά και σε λευκές σάλτσες. Παρότι η λαϊκή ιατρική του αποδίδει διάφορες θεραπευτικές ιδιότητες, δεν συνιστάται η χρήση του, σε μορφή αφεψήματος ή αιθερίου ελαίου, χωρίς τη συμβουλή γιατρού, ιδιαίτερα από τις εγκύους.
Ταιριάσματα: Ταιριάζει με το σκόρδο, το κύμινο, την πάπρικα, τη ρίγανη, τον άνηθο και το σέλινο.
