Ταυτότητα: Ο άνηθος ή άνηθον το βαρύοσμον (Anethum graveolens) είναι ίσως ένα από τα αρχαιότερα αρωματικά φυτά που χρησιμοποιήθηκαν από τους λαούς της μεσογειακής λεκάνης, αν και η καταγωγή του τοποθετείται μάλλον στη νότια Ρωσία. Σήμερα καλλιεργείται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής. Από το μονοετές αυτό φυτό, που ανήκει στην οικογένεια των σκιαδοφόρων, χρησιμοποιούνται τόσο τα χαρακτηριστικά, λεπτά σαν βελόνες, φύλλα όσο και οι καρποί, αλλά και το αιθέριο έλαιό του.
Μορφή: Ο ανηθόσπορος ή οι σπόροι του άνηθου –στην πραγματικότητα οι καρποί του φυτού– είναι πολύ μικροί, με οβάλ σχήμα και την μία πλευρά επίπεδη, ενώ η άλλη προεξέχει. Το χρώμα τους κινείται σε σκούρους τόνους του καφέ, που γίνεται πιο φωτεινό στις άκρες.
Αρώματα και γεύση: Τα αρώματα των σπόρων διαφέρουν από των φύλλων, καθώς είναι πιο έντονα και περισσότερο γήινα. Θυμίζουν εκείνα του γλυκάνισου, επομένως και του… ούζου, ίσως λίγο πιο ανάλαφρα, με μια διακριτική νότα καμφοράς. Η γεύση τους είναι ευχάριστη, «γλυκανισάτη», με ένα, ανεπαίσθητα πικρό, «κάψιμο» στο τελείωμα.
Στην κουζίνα: Πολύ δημοφιλής στις κουζίνες της βόρειας Ευρώπης ο ανηθόσπορος, αρωματίζει ψωμιά, κέικ, το γερμανικό ξινολάχανο (sauerkraut), τα βραστά λαχανικά και το χοιρινό κρέας. Απαραίτητος σε πολλά μείγματα της ινδικής κουζίνας, αντικαθιστά το αγριοκύμινο (κάρβυ) και βέβαια χαρίζει το φίνο άρωμά του σε τουρσιά με βάση το αγγούρι ή το καρότο. Στο μαγείρεμα προτιμήστε να προσθέσετε τους σπόρους προς το τέλος, ελαφρά σπασμένους, για να απολαύσετε όλα τα αρώματά τους.
Ταιριάσματα: Ταιριάζει με τους σπόρους μουστάρδας, τον κόλιανδρο, το βασιλικό, το κύμινο, το τζίντζερ και τη ρίγανη.
