Ταυτότητα: Αυτό που ονομάζουμε πράσινο πιπέρι είναι, στην πραγματικότητα, ένα πρώιμο στάδιο της ζωής του γνωστού μας μαύρου πιπεριού (Piper nigrum). Επειδή το πράσινο πιπέρι διατηρείται ελάχιστο χρόνο φρέσκο, συνήθως το αποξηραίνουν ή το αφυδατώνουν, με κρυοξήρανση. Η συντήρηση του ωστόσο, ως φρέσκο, στο αλάτι ή σε «σαλαμούρα» (όξινη άρμη με νερό, αλάτι και ξίδι), του επιτρέπει να διατηρεί αμείωτα όλα τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του.
Μορφή: Οι πράσινοι κόκκοι του διακρίνονται για το λεπτό τους άρωμα και τη φρεσκάδα τους. Το πράσινο πιπέρι σε άλμη, όταν ανοιχτεί διατηρείται στο ψυγείο.
Αρώματα και γεύση: Η γεύση του είναι πιο ήπια από του μαύρου πιπεριού, αλλά τα αρώματα του είναι πιο έντονα, πιο βοτανικά και πιο φρουτώδη. Απελευθερώνονται μάλιστα καλύτερα όταν σπάσετε τους κόκκους σε γουδί.
Στην κουζίνα: Το πράσινο πιπέρι έγινε διάσημο χάρη στη γαλλική κουζίνα, όπου χρησιμοποιείται για το μοσχαρίσιο φιλέτο (steak au poivre vert) και το στήθος πάπιας (magret de canard au poivre vert). Οι τρυφεροί του κόκκοι αρωματίζουν επίσης σάλτσες, μαρινάδες, ψητά λαχανικά (σπαράγγια), τερίνες πουλερικών, κρεατικών, ψαριών, πιάτα με κυνήγι, το φρέσκο κατσικίσιο τυρί και τα αυγά ποσέ. Στην Ταϊλάνδη το χρησιμοποιούν σε διάφορα κάρι και σάλτσες, ρίχνοντας στην κατσαρόλα ολόκληρα τα «τσαμπιά» του πιπεριού, όσο οι κόκκοι του είναι φρέσκοι. Σε γλυκό περιβάλλον συνδυάζεται υπέροχα με φράουλες, ανανά, βερίκοκα, καθώς και με τα περισσότερα φρούτα του δάσους.
Ταιριάσματα: Λόγω της φυτικότητάς του, το πράσινο πιπέρι συνδυάζεται εύκολα με τα περισσότερα μυριστικά, από τον κόλιανδρο μέχρι το εστραγκόν και από τα μυρώνια μέχρι τον μαϊντανό. Του ταιριάζει το τζίντζερ, ο ξερός κόλιανδρος και το πράσινο τσάι.
