Ταυτότητα: Εικάζεται ότι οι πρώτοι που κάπνισαν το αλάτι ήταν οι Βίκινγκ. Καθώς ζούσαν σε περιοχές μειωμένης ηλιοφάνειας, δημιουργούσαν τεχνητά αλοπήγια σε μεγάλα δοχεία με θαλασσινό νερό, τοποθετημένα πάνω από φωτιά, όπου έκαιγαν κλαδιά άρκευθου, κερασιάς, λεύκας, οξιάς ή δρυός. Όπως το νερό εξατμιζόταν αργά, ο καπνός δημιουργούσε στην επιφάνεια των κρυστάλλων του αλατιού μια επικάλυψη με ισχυρή καπνιστή γεύση. Σήμερα, βέβαια, το αλάτι προέρχεται από αλυκές και καπνίζεται σε σύγχρονες εγκαταστάσεις.
Μορφή: Η συλλογή του θαλασσινού αλατιού γίνεται με τσουγκράνες, για να μη σπάσουν οι κρύσταλλοι. Με αυτόν τον τρόπο οι λεπτές και εύθραυστες νιφάδες του διατηρούν το χαρακτηριστικό επίπεδο σχήμα τους, το οποίο τους προσδίδει ιδιαίτερη υφή. Έπειτα καπνίζονται με κρύο καπνό δρυός, οπότε αποκτούν πιο απαλή γεύση και παίρνουν μια αχνή χρυσοκαφετιά απόχρωση, παρόμοια με των κρυστάλλων της ακατέργαστης ζάχαρης.
Αρώματα και γεύση: Το αρχικά έντονο άρωμα του καπνού, μειώνεται όταν το αλάτι έρθει σε επαφή με ζεστές τροφές, δίνοντας ένα ήπιο αποτέλεσμα και μια ευχάριστη αίσθηση καπνιστού.
Στην κουζίνα: Προστίθεται, ως τελική πινελιά, σε σαλάτες (ντομάτες ή βραστά λαχανικά), σε κρέατα, ψάρια και λαχανικά της σχάρας, αλλά και σε υγρές ή ξηρές μαρινάδες. Η ευγενική του αλατότητα αναδεικνύει τις γεύσεις, ενώ το ελαφρύ του κάπνισμα δίνει μια καπνιστή αίσθηση στα ψητά, ακόμα κι αν δεν πέρασαν ποτέ από κάρβουνα. Οι χορτοφάγοι το συνηθίζουν ως αρωματικό «υποκατάστατο» του μπέικον, σε αβγά, ζυμαρικά, ψητές πατάτες και σε σούπες λαχανικών. Έχει ενδιαφέρον η χρήση του σε γλυκά με σοκολάτα, πάνω από ψητά φρούτα (π.χ. ροδάκινα) ή και σε κοκτέιλ (όπως το Bloody Mary ή το Mezcal Margarita).
Ταιριάσματα: Συνδυάζεται με το κύμινο, την πάπρικα, το κάρι, το πιπέρι καγιέν, το τζίντζερ, το σκόρδο. Μια μικρή ποσότητα σε μια σπιτική σάλτσα BBQ ή στο βούτυρο για τα λαχανικά σχάρας (κυρίως το καλαμπόκι) κάνει τη γεύση τους πολύ πιο ενδιαφέρουσα.
