Ταυτότητα: Η Μαντζουράνα, ή για την ακρίβεια η ξυλώδης πόα με την επιστημονική ονομασία Ορίγανον το αμάρακον (Origanum majorana), ανήκει στο είδος των Ορίγανων, όπου ανήκουν επίσης τόσο η κοινή ρίγανη όσο και το κρητικό δίκταμο. Τούτη η συγγένεια μάλιστα, έχει δώσει λαβή για αρκετές παρανοήσεις, στην αναγνώριση κάθε βοτάνου. Η μαντζουράνα φαίνεται πως ήταν γνωστή, κυρίως για τις φαρμακευτικές και αρωματικές της ιδιότητες, στους αρχαίους Έλληνες, μια και πιθανότατα πρόκειται για το φυτό που αναφέρει ο Θεόφραστος ως «αμάρακον το αείφυλλον». Όπου ο Αμάρακος, κατά τη Μυθολογία, ήταν γιος του βασιλιά της Κύπρου και φημισμένος μυρεψός, αρωματοποιός δηλαδή, ο οποίος είχε την ατυχία να εξοργίσει για κάποιο λόγο τους θεούς, που τον μεταμόρφωσαν στο ομώνυμο φυτό.
Μορφή: Αποξηραμένα και τριμμένα φύλλα και μπουμπούκια μαντζουράνας, με ανοιχτό πράσινο χρώμα.
Αρώματα και γεύση: Το άρωμα της μαντζουράνας είναι ιδιαίτερο, εύκολα αναγνωρίσιμο, με λεμονάτες νότες, αλλά και μια πλευρά που θυμίζει αχνά λιβάνι. Παρά τη βοτανική τους συγγένεια, δεν μοιάζει καθόλου με της ρίγανης. Η γεύση είναι μάλλον ουδέτερη, με μια ελαφριά πίκρα.
Στην κουζίνα: Όπως τα περισσότερα μυρωδικά, δεν αγαπά την παρατεταμένη επαφή με τη θερμότητα, γι’ αυτό είναι προτιμότερο να προστίθεται προς το τέλος του μαγειρέματος. Αγαπημένο βότανο της μεσογειακής κουζίνας, ταιριάζει σχεδόν σε όλα τα πιάτα κρεατικών, σε σάλτσες τομάτας, σε πίτσες, σε μαρινάδες και σε ντρέσινγκ για σαλάτες. Αρωματίζει τους ρεβιθοκεφτέδες, αλλά και μαγειρευτά πιάτα της Σίφνου. Δοκιμάστε την σε ομελέτες, λαχανικά, πατάτες και, φυσικά, σε σάλτσες για ψάρια.
Ταιριάσματα: Αγαπά πολύ το λεμόνι, ενώ έχει καλές σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη της –βοτανικής– της οικογένειας, όπως το θυμάρι, η μέντα, το φασκόμηλο και το δενδρολίβανο. Ταιριάζει με τη δάφνη και τα κεδροκούκουτσα.