Ταυτότητα: Ιερό φυτό για τους αρχαίους Έλληνες, που στεφάνωναν με αυτό τους νικητές στα Νέμεια, γνωστό στους Αιγυπτίους μια και ίχνη του βρέθηκαν στον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών, αφροδισιακό για τους Ρωμαίους, το σέλινο συγκαταλέγεται ανάμεσα στα παλιότερα εδώδιμα φυτά της Μεσογείου. Η επιστημονική του ονομασία είναι Σέλινον το βαρύοσμον (Apium graveolens) και ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των Σκιαδοφόρων, μαζί με τον μαϊντανό, το καρότο, τον άνηθο και πολλά άλλα. Στην Ελλάδα, από παλιά, καλλιεργούσαν μια ποικιλία σέλινου με τρυφερά και εύγευστα φύλλα, μια και κυρίως αυτά χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική, σε αντίθεση με τους βορειοευρωπαίους που προτιμούσαν τις ρίζες. Τα φύλλα, όταν αποξηρανθούν, διατηρούν πολύ καλά τα χαρακτηριστικά του φρέσκου φυτού.
Μορφή: Αποξηραμένα και σπασμένα φύλλα σέλινου, με σκούρο πράσινο χρώμα.
Αρώματα και γεύση: Τα διαπεραστικά αρώματα του φρέσκου σέλινου έρχονται στην επιφάνεια μόλις τρίψει κανείς τα φυλλαράκια ανάμεσα στα δάχτυλά του ή ακόμα περισσότερο όταν έλθουν σε επαφή με νερό. Το ίδιο συμβαίνει και στο στόμα, όπου απελευθερώνει την πικάντικη, γήινη, ελάχιστα αλμυρή και πικρούτσικη γεύση του.
Στην κουζίνα: Αρωματίζει και δίνει γεύση σε σούπες, ζωμούς και σάλτσες, όπως και το φρέσκο σέλινο. Ακόμα, μπορείτε να ετοιμάσετε το δικό σας «αλάτι σέλινου», για σαλάτες και σάλτσες ή και για το Bloody Mary κοκτέιλ σας.
Ταιριάσματα: Ταιριάζει εξαιρετικά με το καρότο, τα κρεμμύδια, το μπαχάρι και το κύμινο.