Ταυτότητα: Το λεμονόχορτο αποτελεί ένα από τα σημαντικά αρωματικά στις κουζίνες της νοτιοανατολικής Ασίας, από όπου και φαίνεται πως κατάγεται. Πρόκειται για το αγρωστώδες φυτό Cymbopogon citratus, το οποίο, όπως και άλλα 50 περίπου, ανήκει στο ίδιο γένος με τη γνωστή μας σιτρονέλλα (Cymbopogon nardus), που χρησιμοποιείται ως αντικουνουπικό. Παρά τη συγγένεια όμως, ούτε το ένα έχει αξιοσημείωτη αντικουνουπική δράση, ούτε η άλλη είναι βρώσιμη. Αντίθετα, ο λεπτός χαρακτήρας του λεμονόχορτου, που αρωματίζει τα πιάτα χωρίς να τους προσθέτει οξύτητα, έχει εκτιμηθεί πολύ από τους ασιάτες –και όχι μόνο– μάγειρες. Από το φυτό, που μοιάζει λίγο με φρέσκο κρεμμυδάκι, χρησιμοποιείται το χαμηλότερο τμήμα του βλαστού του, περίπου τα πρώτα 6-7 εκατοστά από τη βάση, αλλά και τα αποξηραμένα φύλλα του.
Μορφή: Αποξηραμένα και ελαφρά τριμμένα φύλλα, με ανοιχτό γκριζοπράσινο χρώμα. Λόγω του σχήματος των φύλλων, τα περισσότερα κομματάκια μοιάζουν με μικρά και λεπτά καρφιά.
Αρώματα και γεύση: Ευχάριστο, λεμονάτο άρωμα, με λεπτές τριανταφυλλένιες νότες. Γευστικά είναι μάλλον ουδέτερο, διατηρεί όμως τα λεμονάτα αρώματά του.
Στην κουζίνα: Θα το συναντήσετε ως απαραίτητο συστατικό σε πολλές συνταγές από τις κουζίνες της Ταϊλάνδης, της Μαλαισίας, της Ινδονησίας, ακόμα και της Κίνας, ιδιαίτερα σε μαρινάδες για ψάρια και λευκά κρέατα. Στο Μαρόκο το χρησιμοποιούν για να αρωματίσουν το τσάι μέντας. Δοκιμάστε το για να αρωματίσετε ζωμούς και σούπες. Επειδή τα αποξηραμένα φυλλαράκια είναι σχετικά σκληρά και ίσως να μη σας αρέσουν στο τελειωμένο φαγητό, μπορείτε, κατά περίπτωση, να βάλετε το λεμονόχορτο σε σακουλάκι και να το αφαιρέσετε στο τέλος του μαγειρέματος ή να σουρώσετε τη σάλτσα ή ακόμα να το εκχυλίσετε σε ζεστό νερό και να χρησιμοποιήσετε μόνο το υγρό.
Ταιριάσματα: Αγαπά το τζίντζερ, το γάλα καρύδας, το σκόρδο, το σχοινόπρασο, τον κόλιανδρο και το τσίλι.